Total Pageviews

Thursday, 26 April 2018

पुन्हा एकदा तेच!!

पुन्हा एकदा पाहिलं तुला! दिवस आणि वेळ किती बदललेले  आहेत
तुझ्याकडे पाहावंसं वाटत पण ते चूक आहे ह्याची पण जाणीव होते

तू घराबाहेर काढले होते तेव्हापण परतून मी तुझ्याकडे असाच पाहिलं होते
एकदा परत तो क्षण आठवला, बाळा!!

तू आमचा तिरस्कार करतो ह्याचा अजिबात राग नाही मला
शपथ सांगते, तुझ्यावर अजूनहि तुटत नाही लळा

"सर्वात प्रिय काय आहे जगात तू कि माझा स्वाभिमान?" नेहमी विचारतात तुझे बाबा मला
मी शांत राहून मनातच पुटपुटते,
"माझ्या स्वाभिमानाने मला कधीच घराबाहेर हाकलून दिल आहे.
त्याला सुद्धा त्रास होत असेल म्हातारीचा... जसा तुला होत होता माझा"

Sunday, 1 May 2016

इमानदारीची एक गोष्ट

हि दुनिया सत्याची नाहि ... अस बोलतात लोक...
हि दुनिया ईमानदारी ची नाहि अस पण बोलतात हे लोक ...
म्हणूनच वाटत...ईमानदारी  समोर आली कि ओळखत नाही हेच लोक..
तीला पन मग चुकल्यासारख होते ...
काहीतरी विसरल्या सारख करुन ती मागल्या पावलानी परतते...
अनोळखी माणसांशी बोलयच नाही... शिकवल कस नाही तीला ...
कदाचित तिच्या दुनियेत अनोळखी लोकपन ईमानदार असतील...

Sunday, 14 September 2014

Helpless

कुठेतरी एक चाफा फुलला होता...
गंध भरून त्याचा.. वारा पण हसला होता...
हिरव्या पानातुन हलकेच दडुन..
लपंडाव तो खेळत होता...
पाउस पिउन तो चाफा ...नशेत झुलला होता...
एक दिवसाच्या आयुष्यात... तो एक युग जगला होता...

पण पाहवल नाहि कोणाला... मग सुख त्याच ..
तोडुन नाळं झाडाशी त्याची...घरी घेउन गेला कोणी..
चाफा वाहिला देवाला ... पोरका करुन कोणी...

पाय धरुन देवाचे ... तो रडला होता खुप...
का केला घात माझा?... काय केला मी अपराध?.
विचारुन-विचारुन भांडलाहि होता खुप..

गंध हरवला त्याने... रंग पण मग काळवंडला...
देव पण नेहमी प्रमाणे मुक नजरेने फक्त...
त्याची मरण यातना ...मोजतच राहिला...

कोण आहे लाचार किती...
देवालाहि आली ...आज प्रचिती त्याची...

Thursday, 17 July 2014

गुमशुदा

टिलेपर चलता है कभी जो चिटींयोंका रेला...
हर एक चलती रहती है कतार में...
दो-चार होती है साथ... फिर दो-चार के बाद..
जनाजें मे चलते है लोग जैसे....
दो-चार होते है साथ... फिर दो-चार के बाद...
न कोई बात होती है ... न कोई खास एहसास...
बस्स फर्ज निभा रहे हो जैसे...
कोई बांज अपने शौहर के साथ...

उस रेले मे कोई एक पागल... उलटे कदम चलती है...
भुलके अपनी राह ... न जाने किसे धुंडती है...
कर रहा हो खोज कोई ... अपने गुमशुदापन की...
वैसे हि हर किसी को कुछ पुछके...
परेशान सी भाग रहि होती है...

युंहि धुंडता फिरता हूं मै भी खुदको...
अब तो आईने भी पहचान नहि देते...
मुह फेर लेते है लोगो कि तरह...

Thursday, 10 July 2014

असा होता एक पाऊस

दुपारच्या कड-कडत्या उन्हात...
कोण एक वेडा शेतात बसुन असतो...
नांगरुन ठेवलेल्या मातीची उगाच ठेकळी फोडत राहतो....
दररोज वाट बघुन तो उदास घरी परत येतो...
आणि उपाशी पोरांची तोंड बघुन...
शेतातुन हरवलेला पाऊस...डोळ्यात त्याच्या उतरतो....

रात्र झाली की हा पाऊस मला शहरांच्या रस्यावर दिसतो...
तलाव भरलेले रस्ते... त्यावर मेलेल्या झोपड्या...
कोपर्या वर बुडालेली कोणाची गाडी...गटाराची झालेली नदि...
आणि आडोसा शोधणारी पिल्लांसोबतची मादी(आई)...
मनात साचलेलं ते गटाराच पाणि...तो कचर्याचा चिखल..
किती आंघोळ केली तरी तसाच जाणवत राहतो...
गटारातला हा पाऊस सकाळी प्लास्टीकचा कचरा मागे विसरुन जातो...

परत सकाळी हा पाऊस कुठेतरी विसावतो...
धुक्यातल्या घाटात ...
पहिल्या प्रेमाच्या गारव्यात...
बंगल्याच्या खिडकीतुन कापसाच्या थेंबानी...
चेहर्यावर तिच्या बरसतो...
दिवसाच्या व्यापानंतर पाऊस पण दोन क्षण सुखाचे तिथेच शोधतो...

Sunday, 6 July 2014

मेरी प्यारी किस्मत...

किस्मतोने न जाने कितने घर आबाद किये
न जाने कितने बरबाद...

पता नहि ये किस्मत चीज किसने बनाई...
खुदा है यह...या फिर है उसकी खुदाई...

हमने तो जब भी एक ख्वाब देखा...
बस्स एक ठोकर लगी ...
और तेरी याद आई...

अरमानो को रौदंना क्या तेरी फितरत है?
सपनो को मसलना क्या तेरी आदत है?
हमको कर देना बरबाद, यहि क्या तेरी हसरत है?
सबपर मेहरबान .. बस्स हमसे अंजान ...
तु भी कैसी हमारी किस्मत है....?

दिल करे तो एक दिन मुडकर देखना...
दिये है कितने घाव तुम बताना...
एक दिन तो हो जायेगा ईश्क तुम्हे भी...
तुम भी अपनी किस्मत कभी आजमाकर देखना...

Saturday, 28 June 2014

जुनं घर

थंडगार बगिच्यात बसुन...
वाड्याबाहेरचा पाउस बघत होतो...
परवाच फॉरेनहून मागवलेला कॉफी ...
आणि चॉकलेट कुकीज्...
स्वप्नातल वैभव पायाजवळ लोळत आहे
तरी मनाला अजुनहि कश्याची कमी सलत आहे.

तेवढ्यात..."ती" हातात पैश्याच एक बंडल घेउन आली...
फालतु रद्दी फेकावी तस तीने ते टेबलावर ठेउन म्हणाली..
"सड्यावरच्या झोपडीचे पैसे मिळाले...काय करु?"
मी हिरमुसुन पाहिलं ...खुपच पातळ वाटलं मला ते...

सड्यावर आमचं एक घर होत...
एवढसं माझ्या बापाच घबाड (संपत्ती) होतं..
कुडाच्या चार भिंती ... कौलाच छत... मातीची जमीन...
दोन चार बुडकुली (मातीची भांडी)... एवढं त्याच वैभव होतं...

जन्म माझा तिथला... बालपण त्याच मातीत मुरलं होत...
मोठं व्हायच, काहितरी करायचं स्वप्नपण मला तिथेच पडल होत...

उन्हाळी रात्री फार उकडायच... पण दिवसाचा ताप तेच सोसायचं...
हिवाळ्यात अंगाला अंग लाउन झोपायचो आम्ही...
आता चार खोल्यांचा वाडापण एकट्याला पुरतं नाहि...
पावसाळा आला की घर खुप रडायच...
आसवांच्या थेंबानी सारी जमीन भिजवायचं...

आयुष्याचे सारे खेळ तिथेच शिकलो...
पाहूणे नसतात माणसाला मी तिथेच समजलो...
कालची भाकरी पण गोड वाटायची...
मीठ टाकलेली मिरची भाजी वाटायची...

विकुन टाकल्या त्या भिंती आज...
मोडक्या भुतकाळाची आता वाटु लागली आहे लाज...

तरी त्या आठवणी ... ती स्पदंन ... ते श्वास अजुन तसेच आहेत...
चांगला गिर्हाईक भेटला तर ते पण विकुन टाकेन...
तेवढेच दोन पैसे जास्त मिळतील....