दोन टोक

खिडकीतुन बाहेर पाहत एका कडेवर बसलो होतो...
प्रवास सरळ होता पण नजर माझी रस्त्याच्याकडेवर होती...
नेहमी असाच प्रवास करतो मी...
रस्ता सोडुन नेहमी... मन माझं कडे-कडेने चालतं असतं ...
ते कधीच नाही चालणारं मार्गावर... कडेने चालत असतं...
बावरत असेल कदाचित...कोपरा नेहमी "सेफ" असतो...

असो....
चित्र मागुन चित्रे पळत होती...
मी ती डोळ्यात सावकाश वितळवुन.. मनात ओतुन पुढे सरकत होतो...

एक सुंदर चमकनारी कार चटकन ... नजरे पार निघुन गेली...
थोड्या पुढे गेल्यावर ती परत दिसली...
आत उद्-मादक संग़ीतावर ... तरुणाई सुस्तावलेली दिसली...
गोरी गुलाबाची कोवळी साय जणु गालात दडउन...पोर बेफीकीर बसली होती
पोरानी एक थैली बाहेर फिरकावली ... आणि वार्याहुन वेगाने पसार झाले...

आपली एस. टी. महामंडळाची बस ... तीला कसलीच घाई नव्हती...
ती निवांत.. मी पण बिनकामाचा ... तिकडेच होतो...

बाहेर टाकलेली थैली बघुन... दोन लहान पोरी धावत आल्या...
गरीबाच्या पोरी त्या ... पण लाखोची आशा डोळ्यात ठेउन होत्या...
दोन क्षणाचापण विलंब लावता ... पोरी थैली उघडुन बसल्या...

थैली मध्ये रिकाम्या बाटल्या दिसल्या मला...
एक पोर झटक्यात बोलली... "म्या लिप्-स्टीक घेणार"
दुसरीने तिरक्या नजरेने पाहिलं ... आणि विषय संपवला...

कसल्या बाटल्या होत्या ह्या... विचारु नका ...
पण रिकाम्या असुन त्यांनी ...
क्षणभर आनंद द्यायचा आपला धर्म सोडला नव्हता...

खरच काय सुंदर असते हि बाटली ...
रिकामी असली तरी समाधान देते कोणालातरी...
आणि रिकामी करताना पण मज्जा देते कोणालातरी...

उपयोग...

मन ना माझ कापरा च होत...
शुभ्र खोबर्या सारखं...
थोडस नाजुक... झटक्यात मोडनार...
देवासमोर जळावं ... आणि हवेत विरावं...
एवढसं स्वप्न मनात होतं...
खर सांगु ...
मन ना माझ कापरा च होत....

पण एक दुपारी डबी उघडी राहिली चुकुन...
वास्तवाच उन पडलं आणि मग क्षणात उडुन गेलं....
जसं आत कधी काहिच नव्हतं...
डबी आता रिकामी झाली आहे...
थोडा गंध तेवढा बाकी आहे...
तोहि उडुन जाईल... काळामध्ये...
मग ती सुध्दा येईल वापरामध्ये...

कस असतं ना ह्या जगात...
आतल्या वस्तुपेक्षा कधी कधी... डबीच जास्त असते उपयोगात...