हसु...!!!

दागिन्याच्या दुकानात गेलो होतो आज...
गेल्या बरोबर माझ्या खिश्याच वजन पाहिल डोळ्यांनी...
मग थोड थांबयला सांगुन तो वजनदार ताईंकडे वळला...
रांगेत वाट बघायची सवय मला जन्माच्या अगोदर पासुन आई बापानी लावली होती
त्यामुळे न सांगताच मी शेवटी जाउन उभा राहिलो...

गार गार वाटताच माझा खिसा साफ गारठुन गेला होता .... काय सांगु...
मग मी पण बावरुन इकडे-तिकडे पाहिल....

काचेच्या पलीकडे खुप स्वप्ने चकाकत होती...
त्यात मी माझ शोधत होतो...
भेटल ते... फक्त दुकानात पोहचे पर्यंत ते अजुन महागल होत....
पण मी पण निर्धार करुन आलो होतो घरुन...
आज तिच्या गोड आश्चर्याच्या हसण्यावर... मी सर्व विकणार...

मग मान वळवली .... दुखायला लागली होती एवढं वर बघुन...
सुंदर पर्या टेबलाच्या पलीकडुन प्रत्येक गिर्हाइकाला हसु वाटत होत्या...
त्यांच्या खिश्याच्या वजना इतकेच अगदि काळजीनी मोजुन...
सोनं विकतात शेवटि.... त्यांचा काटा पण एकदम काटेकोर होता...
कोणाला किती भाव द्यायचा बहुतेक ह्याचा पण कोर्स असेल त्यांचा...

मग मालकाकडे बघितल... तोंडावर हसु ठेउन बसला होता...
त्या हसन्याच बांधकाम मला एकदम भक्कम वाटत होत...
कपाळाच्या आठ्या कमी जास्त होत होत्या पण हसु तेवढच...
त्याच्या हसण्याची मला फार किव आली...
२३ कँरेट दागिन्याच्या मालकाला कोणितरी खोट हसु विंकुन गेल होत...

मोठ्या लोकांना माझी नजर दगा देउन मग टेबलाच्या अलीकडे वळली...
बाप पोरीच्या लग्नाचे दागिने घेत होता ...
पोरीचं हसु तो विकत घेत होता ..
पण कदाचित पैसे कमी घेउन आला होता...
कि पोर स्वप्न महाग बघत होती ....
माहित नाहि ... पण दोघ एकमेकांच हसु बघाण्यासाठी स्वता खोट हसत होते...

समोर आरसापण होता हे मला स्वताला बघितल्यावर उमगलं...
स्वच्छ आरश्यात मळकटलेला माझा अवतार बघुन थोड स्वतावर हसु आलं...
मात्र डोळ्यात मला तीचं हसु दिसत होत..

तितक्यात एका बयेने.... " सर प्लीज कम...." म्हणुन बोलावलं....
मी क्षणभर मागे बघुन तो "सर" मीच ...हे नक्की करुन पुढे सरसावलो....
मग लहान पोर जसं दुकानात बरणी दाखवतात ना तसं बोट दाखवलं...
तीने ते समोर काढुन दाखवलं... डोळे खुदकन हसले होते माझे तेव्हा...

मखमली पेटीत तीच हसु बंद करून .... तीलाच द्यायला घरचा रस्ता धरला..
पेटी उघडली तेव्हा कळलं अरे... माझ हसु तर त्याने फुकट दिलं होत...
ते नेहमी तिच्या हसण्या वऱ मला फुकटात मिळतं ना...
एवढा काय वाईट सौदा केला नव्हता मी...
खोट्या हसण्याच्या बाजारातुन दोन मायेचे दागिने आणले मी...
एक तीच हसु आणि एक माझ हसु....

कील !!

हाथ लगाकर बारबार देखा ....सीने पर...|
बडा दर्द उठ रहा है ... रहरहकर ||

शायद कोई छोटीसी कील धस गई हो |
और दिल तक आके रूक गई हो ||

लाल लोहे कि ये शायद बहोत तेज कील है |
जो बाहर से दिल धिरे धिरे चिर रहि है ||

शायद कोई अरमान टुट गया हो |
शायद कोई सपना जखमी हो गया हो ||

खुन रिस रहा होगा किसी उम्मीद से कहि...|
या शायद किसी की यादें दम तोड़ रहि है कहि......||

मैं अन्दर हि अन्दर कट रहा ह़ू |
और बाहर उसके निशाँ ...तक रहा ह़ू ||

खैर जब कभी ये कील निकलेगी |
तो चिरे हूवे अरमानो से ये ... एक बार फिर गुजरेगी...|
काटते हूवे सपनो के जिस्म ... फिर खुन नहायेगी....||

पर सच कह़ू तो इस दर्द मे भी एक नशासा है|
 खुश्क है होंट फिर भी मन भरासा है ||

सोचता ह़ू रहने दु ईसे भी दिल में कहि अपना बनाकर|
चिरती रहे येभी... कीसी की यादों की तरह कांटा बनकर||
रुलाती रहें येभी मुझे उसकी याँदो के साथ साथ|
ताकि उसकी याँदो को भी तसल्ली रहे... कोई तो है यहाँपर उनके साथ||
ताकि उसकी याँदो को भी तसल्ली रहे... कोई तो है यहाँपर उनके साथ||

मनात ती फक्त माझी होती !!!!

मिचमिच डोळ्यांनी पुन्हा एकदा सकाळी उठलो...

आणि उरलेलं स्वप्न पुर्ण करायला पुन्हा एकदा झोपलो...

कोवळ्या रानात... आणि कोवळ्या उन्हात.... एखाद्या घाटात

ती अगदि धुक्यातल्या परीसारखी असते माझ्या मनात...

शेवटी नाइलाजाने उठुन बसलो...

आणि प्रत्यक्षात भेटेच्या विचारानी .... स्वताशीच हसलो...

धावत जाउन दुकानाबाहेर थांबलो... ती जरा लांबच होती...

चकचकनाय्रा काचे मधुन ती ती जरा जास्तच चकाकत होती...

गुलाबी रंग होता तीचा ... अगदि माझ्या स्वप्नासारखा होता...

उंच काळी सीट... चंदेरी ह्यांडल...मात्र डोळ्यातला भाव परका होता.

मग तीला हळुच बाहेर काढली...प्यांडलवर पाय टाकुन सीट वर बसलो...

थोड लडखडतच सावरल तीला... क्षणभरात मी पण सावरलो...

स्तिरावलो आणि मग राजासारखा हसलो...

मला हसताना लोकांनी बघुन नजरा फिरवल्या...

'पोरग येड झालय' म्हनुन बायका कुजबुजल्या...

पण आपल्याला कोणाची फीकीर नव्हती...कारण..

मनात तरी ती सायकल फक्त माझी होती...

मस्त फीरलो लांब लांब...

उन्हात उभे राहुन मनातल्या सावलीत होते सर्व थांब...

मग शाळेत गेलो... आणि सायकल मनात घेउनच घरी आलो..

जेउन अंथुरनात पडलो... आणि स्वप्नामधे सायकल शोधु लागलो..

हे माझ नेहमीच चं होत...सकाळ ते रात्र तोच नेम...

असं होत माझ पहिलं प्रेम....

ती तिच्या जागी सुखी होती... माझी तर तिला ओळखहि नव्हती...

पण मला त्याची फीकीर नव्हती... कारण

मनात तरी ती सायकल फक्त माझी होती...

एके दिवशी गेलो तेव्हां ती जागेवर नव्हती...

पाटलाच्या पोराने पळवली तिला... अशी कळली होती माहिती...

शिव्या शाप देत पाटलाच्या पोराला ...मी घरी निघालो....

आणि पाटलाच कारट्याला रस्त्यातच भेटलो...

गोरं गोरं कारटं सायकल वर काय शोभुन दिसत होत...

सायकलच पण मनं त्याच्यातच दिसत होत...

मी हिरमसुन खाली पाहिलं.... तेव्हा फाटक्या चपलीन मला सांगितलं

"वास्तवाचे चटके तिला झेपणार नाहि

... आणि तिच्या सावलीचा खर्च तुला झेपणार नाहि...

तिच्या किमतीची पाच अंकी संख्या तुझ्या पुस्तकात पण नाहि...

आणि तुझ्या बापाच्या खिशात पण नाहि...

लोक म्हणतात - प्रत्येकाच एक भाग्य असतं...

खर सांगु तर... त्यात आपल नशीब नेहमी नागडं असतं..."

चपलीचे बोल मला पटले....आणि तिच्या आनंदातच मला माझे हसु भेटले..

वास्तवात तर ती सायकल पाटलाच्या पोराचीच होती ना....

आणि सायकलीची जागा पण वाड्याच्या दाराशीच होती ना...

पण तरीही मला त्याची फीकीर नव्हती... कारण

मनात तरी ती सायकल फक्त माझी होती...