गुमशुदा

टिलेपर चलता है कभी जो चिटींयोंका रेला...
हर एक चलती रहती है कतार में...
दो-चार होती है साथ... फिर दो-चार के बाद..
जनाजें मे चलते है लोग जैसे....
दो-चार होते है साथ... फिर दो-चार के बाद...
न कोई बात होती है ... न कोई खास एहसास...
बस्स फर्ज निभा रहे हो जैसे...
कोई बांज अपने शौहर के साथ...

उस रेले मे कोई एक पागल... उलटे कदम चलती है...
भुलके अपनी राह ... न जाने किसे धुंडती है...
कर रहा हो खोज कोई ... अपने गुमशुदापन की...
वैसे हि हर किसी को कुछ पुछके...
परेशान सी भाग रहि होती है...

युंहि धुंडता फिरता हूं मै भी खुदको...
अब तो आईने भी पहचान नहि देते...
मुह फेर लेते है लोगो कि तरह...

असा होता एक पाऊस

दुपारच्या कड-कडत्या उन्हात...
कोण एक वेडा शेतात बसुन असतो...
नांगरुन ठेवलेल्या मातीची उगाच ठेकळी फोडत राहतो....
दररोज वाट बघुन तो उदास घरी परत येतो...
आणि उपाशी पोरांची तोंड बघुन...
शेतातुन हरवलेला पाऊस...डोळ्यात त्याच्या उतरतो....

रात्र झाली की हा पाऊस मला शहरांच्या रस्यावर दिसतो...
तलाव भरलेले रस्ते... त्यावर मेलेल्या झोपड्या...
कोपर्या वर बुडालेली कोणाची गाडी...गटाराची झालेली नदि...
आणि आडोसा शोधणारी पिल्लांसोबतची मादी(आई)...
मनात साचलेलं ते गटाराच पाणि...तो कचर्याचा चिखल..
किती आंघोळ केली तरी तसाच जाणवत राहतो...
गटारातला हा पाऊस सकाळी प्लास्टीकचा कचरा मागे विसरुन जातो...

परत सकाळी हा पाऊस कुठेतरी विसावतो...
धुक्यातल्या घाटात ...
पहिल्या प्रेमाच्या गारव्यात...
बंगल्याच्या खिडकीतुन कापसाच्या थेंबानी...
चेहर्यावर तिच्या बरसतो...
दिवसाच्या व्यापानंतर पाऊस पण दोन क्षण सुखाचे तिथेच शोधतो...

मेरी प्यारी किस्मत...

किस्मतोने न जाने कितने घर आबाद किये
न जाने कितने बरबाद...

पता नहि ये किस्मत चीज किसने बनाई...
खुदा है यह...या फिर है उसकी खुदाई...

हमने तो जब भी एक ख्वाब देखा...
बस्स एक ठोकर लगी ...
और तेरी याद आई...

अरमानो को रौदंना क्या तेरी फितरत है?
सपनो को मसलना क्या तेरी आदत है?
हमको कर देना बरबाद, यहि क्या तेरी हसरत है?
सबपर मेहरबान .. बस्स हमसे अंजान ...
तु भी कैसी हमारी किस्मत है....?

दिल करे तो एक दिन मुडकर देखना...
दिये है कितने घाव तुम बताना...
एक दिन तो हो जायेगा ईश्क तुम्हे भी...
तुम भी अपनी किस्मत कभी आजमाकर देखना...