थंडगार बगिच्यात बसुन...
वाड्याबाहेरचा पाउस बघत होतो...
परवाच फॉरेनहून मागवलेला कॉफी ...
आणि चॉकलेट कुकीज्...
स्वप्नातल वैभव पायाजवळ लोळत आहे
तरी मनाला अजुनहि कश्याची कमी सलत आहे.
तेवढ्यात..."ती" हातात पैश्याच एक बंडल घेउन आली...
फालतु रद्दी फेकावी तस तीने ते टेबलावर ठेउन म्हणाली..
"सड्यावरच्या झोपडीचे पैसे मिळाले...काय करु?"
मी हिरमुसुन पाहिलं ...खुपच पातळ वाटलं मला ते...
सड्यावर आमचं एक घर होत...
एवढसं माझ्या बापाच घबाड (संपत्ती) होतं..
कुडाच्या चार भिंती ... कौलाच छत... मातीची जमीन...
दोन चार बुडकुली (मातीची भांडी)... एवढं त्याच वैभव होतं...
जन्म माझा तिथला... बालपण त्याच मातीत मुरलं होत...
मोठं व्हायच, काहितरी करायचं स्वप्नपण मला तिथेच पडल होत...
उन्हाळी रात्री फार उकडायच... पण दिवसाचा ताप तेच सोसायचं...
हिवाळ्यात अंगाला अंग लाउन झोपायचो आम्ही...
आता चार खोल्यांचा वाडापण एकट्याला पुरतं नाहि...
पावसाळा आला की घर खुप रडायच...
आसवांच्या थेंबानी सारी जमीन भिजवायचं...
आयुष्याचे सारे खेळ तिथेच शिकलो...
पाहूणे नसतात माणसाला मी तिथेच समजलो...
कालची भाकरी पण गोड वाटायची...
मीठ टाकलेली मिरची भाजी वाटायची...
विकुन टाकल्या त्या भिंती आज...
मोडक्या भुतकाळाची आता वाटु लागली आहे लाज...
तरी त्या आठवणी ... ती स्पदंन ... ते श्वास अजुन तसेच आहेत...
चांगला गिर्हाईक भेटला तर ते पण विकुन टाकेन...
तेवढेच दोन पैसे जास्त मिळतील....
